Hedy Schäperkötter in memoriam

Wij ontvingen het droevige bericht dat Hedy Schäperkötter zaterdag 31 oktober 2015  is overleden.

Hedy Schäperkötter

Hedy is de grondlegger van Pondok 024: met passie, voortvarendheid en doorzettingsvermogen heeft zij met Pondok een hartverwarmende ontmoetingsplek gerealiseerd voor Indische en Molukse ouderen. Hedy heeft ons verleden jaar bij een Business Brandal meeting gevraagd om een bijeenkomst bij Pondok Malden te organiseren zodat we kennis konden maken met haar initiatief. Zelf zei zij, direct daarbij bescheiden, dat het wel haar initiatief was maar dat het uitvoeren van het “project” alleen maar kon omdat anderen haar daarbij ondersteunden.

Op 5 maart 2015 hebben we een prachtige avond gehad bij Pondok alleen Hedy kon er als initiatiefneemster op het laatste moment door haar ziekte niet bij zijn. Zij vond dat erg en verontschuldigde zich daarvoor. Het siert Hedy dat wat ze doet ook goed wilt doen. Ondanks dat we elkaar maar op een aantal korte momenten hebben gesproken en ontmoet was Hedy voor ons een van de ondernemende mensen die we graag bij Business Brandal willen hebben. Het mocht helaas niet zo zijn. Wij wensen Hans, alle familieleden en Pondokkers veel sterkte om het verlies van Hedy te kunnen dragen.

 

Stichting Business Brandal.

 

 

3 thoughts on “Hedy Schäperkötter in memoriam

  1. Een heel verdrietig bericht!!
    Onderstaande stukje schreef ik voor hen, omdat ik net aanwezig was op de Pondok toen het nieuws aan kwam.

    ‘Ze is als een moeder voor ons allemaal’

    Ongeveer een jaar geleden hadden we voor het eerst contact, via internet, over onze gezamenlijke passie voor Indische en Molukse ouderen en onze beider drive wat voor deze groepen te doen.
    Vol passie vertelde ze over ‘haar kindje’: de Pondok in Nijmegen, een tweewekelijkse dagopvang voor Indische en Molukse ouderen. Volgende maand bestaat deze twee jaar in huidige vorm en op deze locatie, de Kloosterhof in Nijmegen. Hedy Schaperkötter was zo trots, wilde het graag laten zien en nodigde me uit om vooral langs te komen om te zien hoe het daar gaat, de sfeer te proeven, kennis te maken met haar, de vrijwilligers en de bezoekers.
    Gisteren, 31 oktober 2015, kwam het er eindelijk van. Hedy en ik hadden nog een aantal keer contact gehad, ze had mijn bezoek aangekondigd maar wist niet zeker of ze er zelf bij kon zijn omdat ze ernstig ziek was.
    Na de warme ontvangst door de vrijwilligers en de bezoekers en een potje scrabble met een aantal, terwijl de anderen Tai Chi doen, schuiven we aan tafel voor een vers gekookte Indische maaltijd.
    Ineens verandert er wat, hebben de vrijwilligers druk overleg met elkaar, waarna de ouderen rustig naar de andere zaal worden gebracht. Hier wordt, een twintigtal vaste bezoekers en de vrijwilligers bijeen, de vreselijke mededeling gebracht: Hedy is deze ochtend overleden.
    Het nieuws slaat heel hard in, zowel bij de bezoekers als bij de vrijwilligers. Ze kennen Hedy allemaal al jaren, iedereen is gek op haar en heeft intens meegeleefd met haar ziekbed. Zelfs deze ochtend, rond het tijdstip van Hedy haar overlijden, hebben alle bezoekers een kaart geschreven om haar sterkte te wensen en te laten weten dat ze aan haar dachten. Iedereen is verdrietig en verslagen. Tegelijkertijd is er geen betere plek voor de ouderen en de vrijwilligers om dit afschuwelijke nieuws te horen; juist hier hebben ze elkaar om te steunen, te troosten en herinneringen op te halen. Dit wordt dan ook veel gezegd: ‘blijkbaar moet het zo zijn, zodat we het hier en nu met elkaar kunnen delen en we elkaar kunnen opvangen’.
    Dit is precies wat Hedy voor deze groep mensen wilde: een warm bad, een grote familie, een thuis, waar iedereen zichzelf kon zijn en lief en leed met elkaar kan delen. Zoals een van de ouderen het verwoord: ‘Hedy is als een moeder voor ons allemaal en haar geest is hier ook nu voelbaar aanwezig’.
    Het was zo mooi hoe alle ouderen en de vrijwilligers elkaar gisteren opvingen en samen de middag verder vorm gaven, ruimte gevend aan een lach en een traan, Hedy herdenkend.
    Hedy zou niet anders hebben gewild. Ze zal, door velen, ontzettend worden gemist. Ze had nog heel veel plannen, wilde nog heel veel doen, juist voor deze vaak vergeten groep. Dit heeft helaas niet zo mogen zijn. Maar ze mag heel trots zijn op wat zij heeft doorgegeven en op wat zij zelf met een vaste groep net zo gepassioneerde, enthousiaste en gedreven vrijwilligers neer heeft gezet voor deze ouderen.

    1. Dank voor jouw bijdrage Josine. Je geeft weer wat Hedy voor ogen had. Inderdaad een mooi moment dat er afgelopen zaterdag een grote groep bij Pondok aanwezig was om elkaar te steunen na het horen van het verdrietige nieuws.

  2. Nog steeds in mijn gedachten. Een pracht van van een vrouw. Zoveel geleerd van haar.. Een enorm gemis.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *